Para Sa Aking Kaibigan

Meron akong kaibigan at room mate na pauwi na ng Pilipinas. Seguro hindi lang basta kaibigan kundi para naring tatay at nakakatanda kong kapatid.
Sa gustong makakita, ito ang pogie kong kaibigan.

Hinding-hindi ko makakalimutan nung bago palang ako dito sa Taiwan. Dahil bago walang kalaman-laman ang aking bulsa. Buti nalang siya’y nagbilang anghel na nagkatawang demonyo at binagsak dito lupa(biro lang). Ang dami niyang itinulong sa akin. At tatanawin ko iyon ng utang na  loob habang buhay.

Dahil siya ay pauwi, ibinigay ko sa kanya ang aking libro na “Choose To Be Wealthy”. Mahalaga sa akin ang librong iyon pero ibinigay ko sa kanya bilang souvenir at pasasalamat na rin sa kanyang kabaitan. Kaso binalik. Gusto niyang lagyan ko ng message at pirma ang backpart ng book.

Habang sinusulat ko ang isusulat ko sa likod ng libro, ang daming pumapasok na ideya sa aking isip. Sa sobrang dami hindi na magkasya sa maliit na space dun. Kaya nagdesisyon ako na sa internet nalang ilagay ang buong mensahe ko para sa kanya.

(Pre, pasensya at medyo baliw-baliw ako. Kailangan mo pa tuloy mag-internet mabasa lang ang napakahaba pero walang kawenta-kwenta kong mensahe.)

=======================================================

Nap,

Marami akong natutunan sa librong ito. Kumbaga, kung ito pa ay naghahasik ng kaalaman, marami akong napulot. Kasama sa mga nadamput ko ay ang mga ideyang salungat sa ating kinagisnan at minanang pinaniniwalaan. Yun bang tipong masabi mo na ganito pala yun at hindi pala ganun.

Gaya ko at ng nakararami , alam kong ikaw rin ay naghahanap ng magandang pagbabago. Tamang –tama ang libro na ‘to bilang mapa sa iyong paghahanap. Nagpasya akong ibigay sayo pagbakasakali kung hindi man ako baka at sana ikaw ang makatuklas. Sa ganun, hindi masayang ang librong ito.

Sana balang araw kung magkakita tayo by chance,  ibalita mo sa akin na nasumpungan mo na ang magandang pagbabago.

Siya nga pala, ang pag-uwi mo sa Pilipinas ay hindi nangangahulugan ng pagtatapos. Dahil hanggat humihinga, ang pag-asa ay hindi namamatay. Ito’y sumisibol at tumutubo. Diligan mo lang ng kunting kaalaman at determinasyon para ito ay lalago. Mawala man ang lahat wag lang ang pag-asa. Napakasarap mamuhay na puno ng pag-asa.

Bago ko makalimutan, keep on reading. Ang inakala ng iba na ang pagbabasa ay para lang sa mga matatalino. Mali yun. Ang basong puno ay hindi na pwedeng dagdagan pa. Ang mga matatalino at umaangking matalino ay hindi na kelangan magbasa. Ang pagbabasa ,bukod sa libangan, paraan din ito para matuto. Gusto ko ang message na nabasa ko:

"Don’t be afraid to learn. Knowledge is weightless. A treasure and weapon you can carry all the time."

Para sa akin, ang kaalaman ay isang kayamanan. Kaya habang nagbabasa ang tao ay para narin siyang naghuhukay ng balon ng kayamanan. Sana basahin mo ang libro na ‘to at maligayang paghuhukay.

Ingat pala sa pag-uwi. Maraming salamat sa iyong  kabaitan. Godbless!

Lagi mong kaibigan,

Dioscoro Kudor

Pacquiao vs Marquez 3

Tapos na ang laban. Panalo si Pacquiao. Pero hindi parin tapos ang koro-koro.

Marami ang nakulangan. Hindi daw naging agresibo si Pacquiao. Kung binanatan lang ng binanatan si Marquez, iba sana ang katapusan ng laban. 

Meron ding umastang magaling pa sa judges. Mali ang daw ang desisyon. Si Marquez ang panalo at hindi si Pacquiao.

Buwan palang bago magsimula ang laban, excited na ang mga boxing fans. Mas excited pa seguro kaysa dalawang maglalaban. Merong pabor kay Marquez. Kung gaano kayabang ang taong ito, ganun din ata ang kanyang mga taga-suporta. Ang idolo daw nila ang tatapos sa kasikatan ni Pacquiao. Marami pa silang komentaryo. Dinaya lang si Marquez kaya natalo sa kanilang pangalawang laban. Pero tayong mga Pilipino "cool lang". Walang masyadong sinabi. Isa lang ang binulalas. I-knock out si Marquez sa round 6. Tapos.
Ganun lang kadali. Parang nagpatay lang ng lamok gamit ang baygon.

Too much expectation leads to frustration. Pwede mong hugutin ang kasabihang ito at ipanghiwa sa nangyaring labanang Pacquiao VS. Marquez. Dismayado ang kampo ni Marquez sa resulta ng laban. Walang duda dun. Pero dismayado din mismong mga fans ni Pacquiao. Bakit? Dahil ba hindi na na-knock out si Marquez o ma-knock down man lang? Panalo naman siya diba?

Nag-entrance palang si Pacman papuntang ring at hindi pa nga bumitiw ng kahit isang suntok, ina-anticipate na ang laban. Si Pacman ang panalo. Parang nanood nalang ng movie na nabasa muna ang kwento sa libro. Alam mo na ang ending. Ang hinanap mo lang ay ang twist o additional scenes na sa screen mulang makita. Katulad nalang ng knock-down scenes. Pero hindi naging ganun ang storya. Close ang naging labanan. Walang knock-down ang nangyari.

Ang laban ay naka-schedule sa 12 rounds o katumbas nito ang 36 minutes exchanging of punches. Ang 3 minutes every round ay napaiksi para sa mga exciting na mga manonood. Pero hindi biro para sa isang boksengero ang makigbuno bawat rounds. Nakasalalay nito ang dangal para sa sarili at para narin sa bansa. Bawat binitiwang suntok at salang ay nakasugal ang buhay at tagumpay. Hindi madali.
Ang dating sikat na boxer na si George Foreman ay tinanong kung hindi ba siya takot sa brain damage. Sabi niya, “Anybody who is going into boxing has already a brain damaged.”

Sa nangyari sa ring nung Nobyembre 13, 2011(petsa sa atin), nakalimutan natin na ang ating pambansang kamao ay tao lang din at hindi naiiba. Walang extraordinary powers na kayang kontrolin ang mangyari sa loob ng ring.
Lumabas na kontrobersiyal ang kanyang panalo. Oo, kasi mukha siya ang binugbog sa bawat rounds. Si Marquez kasi nakapagbitiw ng combination punches. Habang si Pacman ay paisa-isa lang. Pero kahit paisa-isa lang na pasungkit-sungkit, tumama yun at counted ng mga judges. Aanhin mo naman yung sunod-sunod kung hindi naman tumama. Sa official result, ang desisyon ng isang judge ay draw at ang dalawang judges ay pabor para kay Pacquiao. Siya ay panalo via majority vote.

Talo man siya o panalo sa kanyang laban, pero isa pa rin ako sa kanyang solid na taga-hanga. Taga-hanga sa kanyang determinasyon, sa kanyang pagiging humble sa kabila ng tagumpay at kayamanan na naabot at higit sa lahat sa kanyang pagiging maka-diyos. Magkakaibang boxers ang aking nakita pagkatapos ng 12 rounds. Siya ay yumuko at nagdadasal. Habang si Marquez ay abala sa pagtataas ng kanyang kamao. Malaking pinagkaiba.

One more thing, saludo din ako sa kanyang pagiging clean fighter. Hindi ako naniwala sa steroid. He fights with no dirty tricks. Si Marquez? Panoorin niyo nalang 'to at kayo na ang humusga...

I-click ang link na ito to watch: Marquez's Fighting Style

Ang unang pakay ng isang boxer sa ring ay ang manalo. At nagawa yun ni Manny Pacquiao. No doubt. Mabuhay siya!

Kwentong Kababalaghan

·        Multo

·        Kapre

·        Paring walang ulo

·        Aswang

·        Ligaw na kaluluwa

·        White Lady(meron din daw black)

·        Tiyanak

·        Bampira

·        Maligno

·        Kapre

·        Dwende

·        Lumulutang na kabaong

·        Diwata

·        Impakto

·        Demonyo

·        Tikbalang

·        Shokoy

·        Gloria Arroyo

Malamang isa sa mga nabasa mo sa itaas ay  tauhan/karakter sa mga narinig at nabasa mong mga “kwentong kababalaghan”. Hindi pala kasama yung panghuli. Sorry.

Bukod sa pagkahilig sa extra rice, isa pang katangian na meron tayong mga Pilipino ay ang pagkamadaling maniwala sa mga out of this world  o mga nasa ibang dimension. Pero good news. Hindi lang tayo ang lahi na ganito dito sa mundo. Balita ko, ganun din ang mga intsik. Pero ang pag-usapan lang natin ay ang atin.

Ang utak ng tao ay mahalintulad sa isang computer. Kung ano ang ini-install mo na program, ganun  din kalalabasan. Halimbawa, nag-install ako ng adobe photshop CS3, siyempre pagkatapos, magamit ko yun pang-photo editing at hindi pang-video converting .

Parang sa sitwasyon natin. Maliit palang tayo, ini-instolan na tayo ng mga kwentong kababalaghan. Pinamulat tayo at pinalaki na dapat matakot sa momo. “Anak, wag ka pumunta jan. May momo. Wahhh.”
Inaaliw tayo sa mga kwento ng ating lolo at lola tungkol sa mga maligno. Basta may malaking puno may nakatirang kapre. Sa ilog at dagat ay may shokoy. Sa mga lumang bahay o abandunado ay may mga ligaw na kaluluwa. May nagpapakitang white lady, duguang mukha, paring walang ulo at kung anu-ano pa.


Kaya ganun nalang tayo ka-praning tungkol sa mga extraordinary stories. Gusto mo ng proyba?

Gumawa ka ng seryosong kwento na nakakita ka ng white lady sa likod ng bahay niyo at ikuwento mo to sa pamilya mo at mga kapitbahay. Pustahan pa, 90% sa iyong nakwentuhan ay maniwala.

Ganito na nga seguro tayo. Ito na tayo.  Madali tayong maniwala sa usapang may halong extraordinary. Naalala ko yung napanood ko sa Imbestigador. Dalawang magkapatid na taga-Palawan ang pinaghihinalaang naging bampira dahil gising kapag gabi at naging bayolente. Kung anu-ano na ang kwentong kumalat sa buong baranggay mula sa mga chismosang kapitbahay. Sa huli, napag-alaman na may sakit lang pala sa utak. Sus ginoo!

Ito pa ang nakakatuwa. Mas takot pa tayo  sa multo o sa mga maligno kaysa mga buhay. Kung tutuusin wala namang napabalita sa TV na may kapre na nang-rape at pagkatapos pinatay ang biktima. Wala  ka namang narinig na isang pamilya ang mina-massacre ng bampira. Never ko pang nabasa sa pahayagan na may paring walang ulo ang nanghold-ap at pinatay ang biktima dahil nanlaban. Sabi ng tatay ko, ang dapat katakutan ay ang mga buhay at hindi yung mga patay. Tama siya.

Gusto mo bang makakita ng bampira? Para sa akin, ang totoong bampira ay ang mga nakabarong na mga honorable na patuloy sumipsip sa kaban ng bayan. Magaling silang magsalita at kunwari matulungin. Malupet ang kanilang epektong dulot. Hindi lang isang buhay ang nanganib kundi ang napakarami. Ang matindi, hindi sila tinatablan ng bawang. Hindi rin takot sa sinag ng araw. Hindi mo rin pwedeng ipangtakot ang krus dahil pumupunta pa nga sila sa simbahan. Mahirap silang puksain.

Liliko naman tayo sa usapang Balete Drive. Sino ba ang hindi nakarinig tungkol Balete Drive? Kahit seguro hindi taga-Maynila alam kung ano ang bumabalot na kwento sa lugar na iyon. Pero ang nakakapanindig-balahibo ay katotohanang hindi pala totoo ang kwento na may white lady o may mga kababalaghang nangyari. Bungang isip lang ito sa isang kulomnista na minsang gabi nasiraan ng sasakyan sa mismong lugar. Dahil ang scene ay perfect para sa horror story, gumawa siya ng fiction na storya at inilathala sa newspaper pero pinalabas na real story. Katulad sa pagbili ng newspaper, binili din ng mga tao ang kanyang kwento. Napaniwala niya ang madlang people. Oo,“Adik” siya. Pero mas adik tayong naniwala sa adik.

Note: Hindi ko sinabing walang mga out of this world na nilalang. Ako din ay takot sa multo at white lady. Ang point ko dito, wag maging masyadong praning.