Ang Matandang Hapon

Sa gilid ng pond, masayang pinapakain ng matandang Hapon ang mga uwak at mga isda. Pinagmasdan ko siya. Kinakausap niya ang mga isda at ibon na akala mo ay nakipag-usap  sa totoong tao.  Nakaguhit sa kanyang mukha ang saya habang ginagawa niya ito.  Nakakahawa ang kanyang saya. Tuwang-tuwa siya. Hindi ko mapigilang mapangiti.  Lalo na nung naglapitan ang mga uwak sa kanya.  Dinig na dinig ang paulit –ulit niyang sigaw  “akachan, Oide! Oide!”. Na sa pagkakaintindi ko ang ibig niyang sabihin nun ay “baby, come here!come here!

Ang pakay ko sa pagpunta sa lugar na iyon ay photography. Kaya sinikap kong makakuha ng magandang anggulo. Picture of happiness ang nasa isip ko bago pindutin ang shutter speed button. Old man + beautiful scenery + crows...wow.

Habang ini-edit ko sa computer ang picture, biglang may kumirot sa aking puso. Hindi happiness ang nakita ko kundi loneliness. Seguro sa superficial view happiness kasi masayang nakangiti ang matanda. Pero kung i-examine mong mabuti at intindihin ang sitwasyon, kalungkutan ang maramdaman mo.

 Ayon sa record, karamihan sa mga hapon ay hindi nag-aasawa. Talagang solo sila sa buhay. Walang pamilya. Nag-iisa sa bahay. I-imagine mo, kapag matanda na sila at hindi na pwedeng magtrabaho wala na silang ibang mapagkaabalahan. Karamihan nga sa kanila ay lulong sa pachinko(arcade game/gambling).  Dahil walang asawa at anak,  kadalasan ay walang makausap. Talagang malungkot.

Malamang mali ako sa aking interpretasyon. Pero kung ikaw na nakabasa nito, kausapin mo ba ang mga uwak at mga isda sa publikong lugar?

Activity Versus Burned Calories Result

This is a result from a study conducted on how much calories burned by the following activities. 

Warning: The following message contains words not suitable for children. Parental Guidance is advised

OPENING HER BRA: 

With both hands........................ 8 Calories 

With one hand.......................... 22 Calories 

With your teeth........................ 85 Calories 

PUTTING ON A CONDOM: 

With an erection....................... 6 Calories 

Without an erection.................... 315 Calories 

PRELIMINARIES: 

Trying to find the clitoris............ 8 Calories 

Trying to find the G-Spot.............. 192 Calories 

POSITIONS: 

Missionary............................. 112 Calories 

69 lying down.......................... 178 Calories 

69 standing up......................... 312 Calories 

Wheelbarrow............................ 386 Calories 

Doggy Style............................ 400 Calories 

Italian chandelier..................... 972 Calories

ORGASM: 

Real................................... 112 Calories 

Fake.................................. 315 Calories

POST ORGASM: 

Lying in bed hugging................... 18 Calories 

Getting up immediately................. 36 Calories 

Explaining why you got out of bed immediately......816 Calories

GETTING A SECOND ERECTION: 

If you are: 

20-29 years old........................ 36 Calories 

30-39 years............................ 80 Calories 

40-49 years............................ 124 Calories 

50-59 years............................ 972 Calories 

60-69 years............................ 2916 Calories 

70 and over......................... Results are still pending 

DRESSING UP AFTERWARDS: 

Calmly................................. 32 Calories 

In a hurry............................. 98 Calories 

With her father knocking at the door... 1218 Calories 

With your wife knocking at the door.... 3521 Calories 

Disclaimer: I do not claim ownership for the above message nor a part of the group who conducted the study. 

P.S.: Gusto ko lang linawin: hindi ko pa to proven and tested. Hindi ko nga ma-picture out at nako-curios ako kung paano gawin ang Italian chandelier. I cannot imagine, 69 standing up?

And take note, for ages 70 and over, getting second erection's result is still pending.

As what a late celebrity once said," I'd rather be an absolutely ridiculous than absolutely boring".

-=JustforFun=-

Vote Wisely

Election na naman. Sino ang iboboto mo?

Sa probinsya kung saan ako nagmula, napakanatural dun ang vote-buying. Yung bang tipong hindi na nila makuhang magtanong kung sino ba ang mabuti sa mga tumatakbo kundi, sino ba ang may pinakamalaking ibibigay sa mga tumatakbo.

Hindi ko makakalimutan.
SK election yun at botante ako. Kung tutuusin pipitsuging election lang. Sabi nga nila election LANG ng mga bata. Pero maniwala kayo't hindi kahit SK election ay may vote-buying. Dalawang partido ang naglalaban. Puro babae ang tumatakbong “Sk chairman”(parehong hindi ko kilala at wala ako pakialam sa kanila). Yung isa namigay ng 70 pesos bawat botante. Yung isa naman 60 pesos lang pero ayos lang kasi may multicab na service papuntang presinto. At hindi lang yun, hindi kami agad dumeritso sa presinto. Dinala kami ng driver sa bakery. Anak daw kasi ng may-ari ng bakery yung kumandidato pagka-chairwoman. May snacks. Libre. Ayos, nakakaganang bumuto. Ang sarap kung araw-araw Sk election. Pakiramdam ko ako ang nanalo. At talagang panalo....tinanggap ko ang 70 pesos sa kabila, tinanggap ko rin ang 60 pesos sa isa pa, hinatid ng multicab, kumain ng tinapay at uminom ng coke. Instant 130 at nabusog pa. Kahit pagkatapos hindi ko alam kung alin dun ang ibinuto ko sa dalawa.
Sabi ng kinuwentuhan kong kaibigan, wais daw ako. Wais? Ewan ko ba dito sa atin. Ang pagawa ng kalokohan ay tanda ng pagiging wais.

Maraming taon na ang nakalipas at ngayon election na naman, national election. Matanda na ako. Meron ng tamang pag-iisip. Ngayon ko lang na-realize ang napakalaking mali na nagawa ko. Akala ko ako ang nakalamang pero sa huli ako pala ang biktima. Biktima ng buwayang nanungkulan. Kung may vote-buying sa Sk election lalo na seguro sa pambansang election. At segurado akong hindi lang sa amin kundi sa halos lahat ng sulok sa  Pilipinas ay may ganun. Bulok na sistema, bobong mamayan, at kurakot na pinuno. Nakakalungkot!
Nakakasawa!
Hanggan kelan tayo magbago?
Hanggang kelan tayo ganito?
Hirit ng iba, kahit hindi ko siya iboto at hindi ko tanggapin ang pera, mananalo parin yan. Sayang naman ang 200. Pambili ng bigas din yun at ulam. Kung ganito mag-isip lahat ng mga Pilipino, walang magandang kinabukasan ang bansang ito. Baluktot na katwiran at bakong-bakong pananaw kaya ang resulta? Patuloy ang paglala ng kahirapan. Nung nakaraang pasko umuwi ako sa amin, wala paring pagbabago sa bayang kinamulatan ko. Kung meron man, yun ang paglala ng sitwasyon. Isang dekada na atang nanungkulan ang mayor namin dun pero wala paring improvement. Katunayan nga, rough road parin at lubak na lubak ang daan. Hirap.
Ang sarap ngang tanggalin  at sunugin ang malaking tarpaulin ni Mayor. Nakasulat pa dun, "Maligayang Pasko, pagbati mula sa nagmamahal ninyong Mayor XXXX.”
Nagmamahal daw. Hindi kapani-paniwala.

Kapwa ko Pilipino, hindi pa ba kayo sawa sa kahirapan? Maging bobo pa ba tayo? Seyempre ang kandidatong bumibili ng boto ay isang corrupt na pinuno. Ang corrupt na pinuno ay hindi magdudulot ng kabutihan. Huwag mong sayangin ang boto mo. Ipaglaban mo ang malayang karapatang pumili ng pinuno. Wag kang magpadekta. Wag mong ibenta. Iboto ang karapat dapat. Isipin mo na ang boto mo-ang isang boto mo ay napakahalaga. Gusto mo ng proyba?

Noong 1645, isang boto lang ang dahilan kaya nakontrol ni Cromwell ang England.

Noong 1645, napugotan ng ulo si Charles 1 dahil lang sa isang boto.

Noong 1776, naging English ang national language ng Amerika at hindi German dahil lang sa isang boto.

Noong 1968, isang boto lang din ang dahilan kaya na-impeach si Andrew Jackson

Noong 1923, isang boto na naman ang dahilan kaya naging lider si Hitler sa Nazi party.

Noong 1981, si Nahau Rooney nanalo sa Manus Election dahil na naman sa isang boto.

Kapag kukuha tayo ng school exam, seneryoso natin iyon ng mabuti. Seyempre, kinabukasan natin ang nakataya. Meron pa ngang aabot ng mga linggo sa pagre-review bilang paghahanda. Ngayon 2013 Election, mas seryosohin natin to kaysa naturang exam. Dahil ang nakasalalay dito ay ang kinabukasan ng Pilipinas, ang kinabukasan mo at ng maging anak mo.
Mahal mo ba ang Pilipinas?
Kung ako ang tanungin, OO ang sagot ko kasi Pilipino ako. Ipakita mo rin ang pagmamahal mo. Bumuto ng tama dahil ang totoo tayo ang pag-asa.

PS: sana sa walang kwentang sulat kong ito ay naipaikita ko ang pagmamahal at pagmamalasakit sa ating bayan.

I've Just Bought My New I-phone 4s

"Palitan mo na yang cellphone mo!

Mga Tatlo, apat, lima o higit pa ata ang nagsabi na sa akin. Ewan ko. Ok pa naman 'to. Anong problema!

Kaya kadalasan kong sagot: Makatawag pa naman ako at maka-text. Yung lang naman ang dalawang dahilan kaya ako bumili ng cellphone. Sa ngayon, hindi pa nawala ang dalawang features na yan.

Tawa at iling ang kadalasang reaksiyon nila. Minsan may nagsabi pa ng, "iba ka talaga".

Iba nga ba ako?
Nabili ko sa Second-hand shop ng 500 nt dollar itong cellphone ko. Seguro mga nasa 700 sa peso. Dahil galing sa second-hand shop, ito ay second hand seyempre. Hindi touch screen at walang wifi.
Ito ay may body dimension ng 4.21 x 1.81 x 0.63 inches. Napakaliit.
Meron itong camera sa harap at likod na kayang makapag-produce ng 2 miga-pixel na pixelated na pictures.
Wala itong radio pero pwede kang maglaro ng Tetris kapag nabo-bored.
Ina-announce daw to sa Motorola noong 2008 at lumabas sa market sa taong 2009. At ang lahat ng yan ay ayun sa google.

Sa oras na tina-type ko ang kasalukuyang binabasa mo ngayon, "in", sikat at usap-usapan parin ang I-phone 4s. Kapag nagmamay-ari ka na ganitong uri na bagay, hindi kana basta-basta-bastabas. Ibig sabihin, much money ka. Angat ka kaysa mga ordinaryong Pilipino. Habang ang iba ay namroblema ano kakainin bukas, pinoproblem mo naman kung saan makabili ng magandang iphone cover. At dahil dun, pwede kanang magyayabang sa facebook o twitter katulad ng " I've just bought my new I-phone 4s. Sarap."

Linawin ko, walang problema dun. Pera mo yun. Kung limpak-limpak naman ang mga kayamanan mo, hindi masama kung bawasan mo yun ng barya para ibili ng worth 20k plus na bagay.
Basta wag ka lang mangutang, magnakaw o manghold-ap.

Liliko tayo.
Isa sa mga malaking naka-impluwensiya sa pag-iisip ng tao ay ang advertisement. Manood ka ng tv, may patalastas. Sa radyo(AM man o FM) may commercial break. Sa mga eskinita may mga tarpaulin, billboard naman sa high-way at kahit ang suki mong sari-sari store ay may mga posters. Hindi ko na dapat banggitin pa seguro dito ang mga ibinibigay na leaflets. Wala tayong kawala. Pipikit ka man o didilat, may advertisement.

Ang problema sa advertisement ay laging ipamukha sa mga consumers na may problema ka, na may kulang ka. Na mabaho ang iyong kili-kili, buhaghag ang iyong buhok, hindi makinis ang iyong mukha, ikaw ay mataba, masyado kang payat, hindi puti ang iyong damit o kulang ng lambot kailangan ng fabric softener, mahina ang iyong laptop, makapal ang iyong TV at LUMA ang BAGO mong biling cellphone.

Sa cellphone tayo, balikan natin si I-phone 4s. Wala pang taon nang lumabas ito, usap-usapan na ang paglabas ng bagong i-phone model, ang I-phone 5. Ganun kabilis. Ang bilis ng evolution ng mga gadgets. Yung bang tipong ang bagong model na binili mo ngayon paglipas ng ilang buwan ay maituring na luma. Mapag-iwanan kana. Kaya kailangan mo namang bumili ng bago model para maging "in" ulit at para may mai-post ka uli sa facebook at twitter na wari bang napaka-importante at nakaka-inspire yun sa mga nade-depressed.

Bottom line, ang hindi maganda sa advertisement ay tinuturuan tayo para hindi MAKUNTENTO.

Totoo, naisip ko rin minsan bumili ng bagong cellphone. Dahil tingin ko ako nalang ata  ang katangi-tanging OFW dito sa Taiwan na ang gamit na cellphone ay 2009 model.

At dahil hindi ako mayaman, kailangan ko pag-isipan ng mabuti. Isiping mabuti. Mag-isip.

1. Bakit ko kailangang bumili ng bagong cellphone?

Hmmn---------------------------------Walatalagaakomaisipnadahilan.
Sa pangalawang tanong tayo. Mas malalim na tanong.

2. Kailangan ba ito ng buhay ko?
Ano ba ang benifits sa touch screen?
Nakapagpabilis ba ito sa paraan ng pagte-text?Based on my experience, hindi.

Ang wifi?
Ok na din. Pero may laptop naman ako kung gusto ko mag-internet. Mas mabilis pa at mas malaki ang screen. Naisip ko rin ang naisip mo ngayon:
"na hindi ko pwede lagi-lagi dalhin ang aking computer. Pano kung pumunta sa mall? O sa mga lugar na may wifi?"
Ang sagot ko, ganun ba talaga ka taas ang demand ng pangangailangan ng pag-iinternet? Na dapat laging online? Facebook lag din naman at tweeter ang pinupuntahang sites. Ayaw ko ng dumagdag pa sa mga taong nagpo-post ng, "Here at starbucks with XXXXX. Sipping coffee". Humanga pa seguro ako kung mag-post ng, "Here at Cagayan de oro. Helping Gawad kalinga building house for the poorest of the poor".

At Games?
Hindi ako naglalaro ng games sa cellphone man o computer.

3. Kailangan ko ba talaga ng bagong cellphone o nadala lang ako sa advertisement?

Baka nakalimutan ko lang na ang layunin nila ay hindi para mapaganda ang buhay natin kundi para kumita? Ganun ang komersyalismo. Ang mapaganda ang buhay ay side-effect nalang. Kung babalatan pa natin ang usapan, pera-pera lang yan.

Kaya ako, hindi ako magpa-uto sa advertisement. Hindi ko bibilhin ang paniniwalang para maging "in" ay dapat mahal ang mga gamit at dapat may bago.
Ano naman ngayon kung hindi "in"? Nakakadagdag kasiyahan ba ang magkaroon ng mamahaling gamit? Oo seguro sa una. Pero sa paglipas ng mga linggo at buwan, ang samsung S3 mo ay para nalang n3310. Basta ka lang nagsawa na hindi mo alam  kung bakit. Sabi nga ng idol kung si Nick, “When you look for happiness in mere objects, they are never enough.”
Dun ko na-realize na ang maging masaya ay ang maging simple.

Minsan nalaglag ang aking cellphone. Ang taas ng binagsakan. Sa lakas ng impact ang isa ay naging tatlo. Nagkakahiwa-hiwalay ang katawan, battery at ang cover.

Seguro nga iba ako dahil imbes na malungkot, natawa pa ako. Nakangiti kong pinulot ang mga pira-piraso. Tapos sabi:

"Thanks God at hindi I-phone 4s ang cellphone ko"?

You see, there is a connection between happiness and simplicity.

Laro Tayo

Sobrang abala ang aking katabing babae sa pagkalikot ng kanyang cellphone. Kung mangyaring maghulog ng bomba ang China at bumagsak malapit dito sa nakaparada naming sinasakyang bus baka hindi pa niya mapansin. Parang tinangay ang kanyang diwa sa ibang dimension. Nako-curious. Ano ba ang meron sa kanyang cellphone?

"Ano ba yang pinagka-abalahan mo?", pambulabog kong tanong.

Ngumiti lang at sumagot ng, "Naglalaro ako. Gumagawa ako ng village".

Hindi man lang siya lumingon. Ang tingin ay nakadikit parin sa screen ng kanyang smartphone habang busy ang hintuturo sa pagsa-slide.

"Huh? Parang ibang version ng Cityville? Patingin nga.", pang-usyuso ko. Wala naman kasi talaga akong alam sa mga ganyan. Ito, aminin ko: Never pa akong nakapaglaro ng Cityville o farmville. Narinig ko lang ang mga yan pero hindi ko pa nasubukan. Kung mamatay ako ngayon at  kasama ang mga games na yan sa entrance examination ni San Pedro papuntang langit, empyerno kabagsakan ko. Segurado.

Sa kabutihan ng kanyang puso, malugod naman niyang itinuturo sa akin kung paano laruin. Ipinakilala niya sa akin ang mga functions at anong silbi nito, paano pagawa ng bahay, magtanim at blah, blah, blah. Para akong grade 1 na tinuruan ng A as in apple and B as in ball. Nakakatuwa. Sa edad kong ito, talagang napag-iwanan na ako. Hindi pa ata ako naka-move on sa Super Mario at Tetris. At ito ang interesting, tinanong ko siya kung paano dumadami ang mga tao. Ang sabi niya, pinagpatalik ko. Ulitin ko, ang sagot niya, "PINAGPATALIK KO."

Anak ng tikbalang. Hindi pala 'to pwedeng laruin sa mga menor edad. Lalo na sa mga literal na bata. Hindi ko ma-imagine na sa sabihin sa aking pamangkin na, Uncle marami na ang mga tao sa ginagawa kong village dahil lagi ko silang pinagpatalik.
Sus ginoo.

Tulak ng demonyo, tinanong ko siya,"Paano mo pinagpatalik? Patalikin mo nga."

Ine-explain niya kung paano.

"Ganito lang. Ilapit mo lang ang lalaki sa babae."

Pinapalapit niya.

"Ay, ayaw magtalik eh. Ito ngang isa."

Ang isa naman ang kanyang pinapalapit pero ayaw parin.
Sabi ko, baka kailangan ng pampagana. Papanuorin nga natin ang mga yan sa Redtube.

Ang cellphone ay inembento para mapadali ang komunikasyon pero ngayon tinadtad na ng kung anu-anong applications. Nagbago na ang depenesyon ng cellphone. Para sa akin, ito ay isang mini-computer na pwede mong pantawag at pan-text. Oo, ang tawag at text ay naging bunos features nalang.

Hindi ko alam kung sinong programmer ang gumawa sa larong iyon. Walang kaduda-duda, kakaiba ang kanyang trip. Ano kaya ang kanyang nakain o nasingot para makaisip ng ganung uri ng laro?

Sa panahon natin ngayon, ang dami ng laro ang nabuo. May mga kakaiba. Naisip ko tuloy, masyado nabang boring ang buhay. Kaya padami ng padami ang mga virtual games dahil padami ng padami na din ang mga kailangang aliwin. Naghahanap ba tayo ng kumplikadong solusyon para gumaan ang mabigat na emosyon dala ng problemang tayo lang din ang may gawa? Dahil nakatira na tayo ngayon sa pekeng mundo kaya pekeng kasiyahan narin ang ating hinahanap? O di kaya masyado naba tayong naging modern? O diba hindi lang natin na-appreciate ang mga simpleng bagay? Hindi naba nakakaaliw pagmasdan ang mga city birds na masayang nag-aagawan ng pagkain? Ang ulap sa kalawakan na bumubuo ng mga nakakatuwang anyo? Nagbago naba ang ang ating form of entertainment? Dahil ba ang pagkabagot ay umatake oras-oras kaya kailangan ang gamot na naka-install sa iyong cellphone?

Sa computer naman tayo. Ito na ata ang pinakamahalagang naimbento ng tao. Sa panahon natin ngayon, backbone na ito ng technology. Nakakabilib kung tutuusin. Ang purpose lang naman ni Charles Babagge nito ay mag-compute ng numero. Pero nag-evolve hanggang dumami ng dumami ang mga functions. Name it and computer can make it. Amazing ang pinakatumpak na salita para sa makinang ito. Wala si Arnel Pineda, Charisse Pempengco, Moymoy Palaboy at marami pa sila kung wala ang computer. Office work, facebook, tweeter, e-mail at youtube. Mula sa pag-eedit ng picture hanggang sa paglalaro ng mga computer games.

Sa computer games naman tayo. May nakikita ka pabang mga batang naglalaro sa lansangan o sa labas ng bahay? Sa rural areas seyempre oo, pero sa mga towns o cities parang iilan nalang ata. Tinalo na ng computer games ang ating mga katutubong laro. Hindi kasi pinapawisan at madumihan ang maglaro ng dota kaysa tumbang preso.

Sa mga susunod na tatlo o apat na henerasyon mula ngayon baka hindi na nila alam kung ano ang siklot, taguan pong, patintero at luksong tinik. Maranasan pa kaya nila ang maglaro ng trumpo, holen at goma? Baka sa libro nalang nila makikita at makilala ang saranggola.

Gusto ko ang linya sa kanta ng idol kong si John Denver:

I guess the times have changed
Kids are different now.
'Cause some don't even seem to know that milk comes from a cow.

Kulay Ng Star

Nagkausap kami sa cellphone sa 3 years old kong pamangkin. Napakakulit. Sobra. Napakadaldal.  Mahilig magkwento. Ipinagmalaki niya na nag-aral na daw siya sa kindergarten. Para naman masakyan ko ang kanyang mga sinabi, binato ko siya ng isip-batang tanong.

"Ano na ang natutunan mo dun?"

Wala siyang segundong pinalipas, agad-agad niya akong sinagot. Nakakatuwa para sa murang pag-iisip ang kanyang naging reaksiyon. Ibig sabihin talagang may natutunan nga kaya hindi na dapat paganahin pa ang utak ng matagal para lang mag-isip.

Marami siyang sinabi. Marami siyang sagot sa aking tanong. At isa dun ay napaka-interesting. Sabi niya, ANG KULAY NG STARS AY YELLOW, uncle."

"Huh? Sino ang nagsabi?"
"Si mam."

Anak ng tikbalang! Dahil mali at hindi kulay dilaw ang mga bituin, sinikap kong itama ang kakahulma palang niyang pag-iisip. Naniwala ako na ang murang isip ng mga bata ay isang crucial learning stage. Para kasi itong timba na walang laman. Kahit anong ideya ang ibuhos mo dun, tinatanggap-mali man ito o tama.

Sabi ko, "mali yun. Sabihin mo sa titser mo hindi dilaw ang star."

Sa hindi ko inaasahan, tinanong niya ako,"Ano pala ang kulay ng star, uncle?

Ang kulay ng mga stars ay hindi lang isa. Merong blue, blue/white, white, white/yellow,yellow, orange at saka red. Kaya hindi parehas ang kanilang kulay dahil magkakaiba ang kanilang temperature. Ang pinakamainit na star ay kulay blue habang red naman ang kabaliktaran. Kelvin ang unit na ginagamit sa pagtukoy kung ano ang temperature. At ang mga stars din pala kagaya ng mga corrupt na politicians ay namamatay din katagalan. Supernova ang tawag dun habang sa mga politicians naman ay masamang damo.
Wag ka muna pumapalakpak. Dahil hindi yan ang sinagot ko sa aking pamangkin.

Ito ang nangyari.
Natigilan ako pagkatapos niya akong tanungin. Nag-freeze ang aking utak. Halos tumigil ang daloy ng aking dugo. Bumabagal ang tibok ng aking puso.Tumatakbo ang segundo pero hindi ang mga neurons sa utak ko. Ano nga ba ang kulay ng star? Patay na. Nung time na yun gusto ko siyang sagutin na sorry pamangkin hindi din alam ni uncle eh . Pero seyempre hindi ko kayang isagot yun. Nagmamarunong ako tapos hindi ko pala alam.  Para ikubli ang aking hiya, sabi ko nalang sa kanya, "Mahirap kasing ipaliwanag sa cellphone. Sabihin ko nalang sa iyo pag-uwi ko ha. Mag-aral ka ng mabuti. Love you. Ibigay muna kay lola ang cellphone."
Tapos ang conversation ko sa Ka-apo apohan ata ni Einstien.

Pahabol na kwento...

Naalala ko ang titser ko dati sa high school sa geometry. Sabi nya, i-drawing niyo kung ano ang hitsura ng mga bituin na makikita natin sa kalawakan kung gabi.
Hmmnn, ang dali-dali nito. May ribbon kaya ako lagi ng Best in Arts nung nag-aral pa ako sa elementarya. Nagdo-drawing na ako ng star mula kindergarten hanggang elementary. Pati high school pala tuwing Desyembre kapag pinapagawa ng christmas cards bilang project. Mag-drawing ng star?, napakasisiw.
Pagkatapos namin mag-drawing, isa-isang tinitingnan ng aming magaling na titser ang aming mga drawing. Natawa siya sa drawing ng mga classmates ko-at sa drawing ko din pala. Masyado daw malaki ang impluwensiya sa amin ang itinuturo nung elementary. Pero may nakakuha naman. Seguro sila yung hindi masyadong nakikinig sa kanilang elementary titser. Kaya tandaan, ang totoong star ay hindi katulad sa makita mo sa dulo ng bubong ng mga mosque o kaya sa dino-drawing mo nung ikaw ay elementary. Tuldok-tuldok lang ang hitsura ng mga stars. Disagree ka? Tumingala ka sa langit. Seguraduhin mo lang na gabi.

Isa pang kino-correct niya ay ang tungkol sa circle. Kadalasan daw kasing ibinigay na example ay bola. Mali daw yun. Dahil ang circle ay two dimensional figure. So, ang bola ay hindi circle kundi sphere dahil ito ay three dimensional.
Hanga talaga ako sa gurong iyon. Sayang lang hindi ako nagka-interes sa kanyang klase. Kaya wala ako masyado natutunan. Inaantok kasi ako lagi.

Hindi ko alam kung may mali ba sa sistema ng edukasyon natin. Aaminin ko, napakalaking mali na sinabihan ko ang aking pamangkin na mali ang kanilang titser. Subsconciosly pwede mag-trigger ito sa utak ng bata para hindi na maniwala sa kaniyang guro.

Isa pang pahabol na kwento.
Ayon sa kwento-kwento, hindi daw naging isang magaling na estudyante si Einstien nung kanyang kabataan. Nakakapagtatakang isipin na ang isang magaling na scientist ay hindi nagustuhan ng kanyang mga titser. Ang dahilan daw ay dahil ayaw ni Eistien ang kanilang mga tinuturo. Hindi siya nakuntento. Naghanap pa siya ng mas malalim na paliwanag. Sa kaso natin, bakit kaya hindi natin tinatanong dati si Mam kung bakit dilaw ang star? Hindi man lang natin nakuhang magtaka bakit ang layo ng totoong hitsura ng star sa langit kaysa pinapa-drawing niya? Bakit kaya sumang-ayon nalang tayo na ang bola ay circle na walang halong pagdududa?

Minsang sinabi ni Einstien,”I have no special talent. I am only passionately curious.” Ito ata ang dahilan kung bakit si Eistien ay walang kaparehas. Nag-iisa.
Tayo kasi basta nalang umu-oo. Siya nagtatanong pa kung bakit.

Katulad mo, hindi mo lang ba tinatanong kung bakit? Hindi mo ba napansin na mali ako at tama ang pamangkin kong 3 years old. Dahil yellow ang isa sa mga kulay ng star.

Lesson: Listen. Observe. Spot the mistake and ask why.

Gunita ni Lolo

First time kong pumunta sa sementeryo na hindi undas at hindi makipaglibing. Nagpasya kami:ako at dalawa sa mga nakakatanda kong kapatid na dalawin sina lolo at lola. Ito na yung tamang pagkakataon na maipakita ko sa kanila(kung makita man nila) na hindi at hinding-hindi ko sila nakakalimutan. Hiningi lang ng pagkakataon kaya hindi ako nakuhang umuwi sa kanilang mga burol. Unang rason, mahal ang pamasahe. Pangalawa, kailangan ako sa trabaho at hindi ako pwede mag-leave ng matagal.

Una naming pinuntahan ang netso ni Lolo. Halata na kailan lang siya ipinasok dito. Malinis pa ang takip at readable pa ang nakasulat. Ibang-iba talaga si Lolo, pangalan palang. Sunod kong napansin, mali ang spelling ng kanyang pangalan. Gusto akong magreklamo pero kanino? At ito ba ay nararapat? Ang pangalan niya isinulat lang gamit, na sa hula ko ay hibla ng walis tingting. Isinulat ito habang basa pa ang semento. Oo, ganun lang. Ganun lang ka-simple. Pinili naming maging simple hindi dahil simple kami mag-isip. Ang totoong dahilan wala kaming pera. Hindi namin kaya ang lapida na ang pangalan ay nakasulat sa kulay silver na letra(minsan may kulay gold) at meron pang picture na pwede pang profile photo sa FB. Tiningnan ko kanyang mga katabi, ganda ng mga lapida. Dun ko na-realize na hindi totoo na ang may pera at wala ay pantay-pantay kung mamatay. Dahil hindi. Sa catholic public cemetery ay makita mo ang pinagkaiba sa may kaya at wala. Base sa lapida, mahulaan mo ang katayuan sa buhay ng namatay. O kung hindi man siya, malamang ang mga kamag-anak ang may kaya.

May napansin ako. "Rest in Peace". Sa ibaba, "From your beloved children and grandchildren". Seguro ang may kaya ang mga kamag-anak lang nito. Mukha kasing mahirap ang nasa picture.

Ang buhay ay isang kwento. Ang alaala ay ang aklat at tayo naman mismo ang manunulat. Habang ang ating bawat desisyon ay ang tenta na bumubuo sa ating bawat storya.

Wala na si Lolo pero hangga't buhay ang mga taong nakakilala sa kanya, siya ay manatiling buhay. Tapos na ang kanyang kwento pero nag-iwan ito ng libro sa kanyang mga nakasalamuha. Kasalukuyan ko ngayong binubuklat ang mga pahina ng kanyang buhay. Ayaw kong husgahan kung siya ba ay naging magaling na manunulat o hindi. Isa lang ang masasabi ko, siya ay naging mabait kong Lolo. At hindi ko yun makakalimutan. Seguro kung may matutunan man ako sa kwento niya ay ang tungkol sa kanyang pagiging babaero. Lumaki ako sa mga kwento na aking narinig na siya ay matinik sa mga babae.. Aaminin ko, hangang-hanga ako sa kanyang abilidad noong mga panahon kung saan ako’y nagsimula palang dumidi sa emosyon na nagpaikot sa boung mundo. Na tinatawag nilang LOVE. Ano kaya ang kanyang sekreto? Hindi naman siya guwapo.

Pero noon yun, iba na ngayon. Maraming taon na ang nakalipas. 25 years old na ako. Nagbago na ang tingin ko sa mundo. Bilog na ito at hindi na patag. Nagbago narin ang tigin ko kay Lolo. Ang paghanga ay napalitan ng awa. Saksi ako kung paano siya unti-unting humihina habang tumatagal ang panahon. Mula sa pagkalabo ng paningin, sa pagkawala ng lakas hanggang sa pagpurol ng memorya. Hindi pala siya naiiba sa kabila ng dami ng kanyang mga babae. Gaya ng normal na tao, siya ay tumatanda at humihina. 

Napag-isip isip ko, totoo nga seguro ang kasabihang nothing in this life is free. Walang libre. Laging may kapalit. Kung gusto mo ng kabutihan, gumawa ka ng kabutihan. Kung may nais kang may marating sa buhay, kailangan bayaran mo ito ng pagsisikap. Kung may gusto kang makuha at maangkin, kailangang merong bagay kang pamalit.

Sa kwento niya, respeto ng mga anak ang naging kapalit para sa kanyang mga babae. Pero, kahit hanggang sa huli ng kanyang buhay, wala namang napatunayan. Pinili ang panandaliang kasiyahan kapalit sa pangmatagalan. Not a good barter, isn't it?

Kahit kailan hindi sukatan ang dami ng babae para tawaging dakila o tunay na lalaki. Dahil ang tunay na lalaki ay matatag. Kapag sinabi kong matatag ibig sabihin may sapat na tatag para labanan ang tukso. Dakila? Ang totoong dakila ay ang mga taong inuuna ang pamilya kaysa pansariling kasiyahan.

May gusto kabang makuha o maangkin? Mag-isip isip muna. Maging wais. Sayang naman ang ginto kung i-trade mo lang sa kinakalawang na bakal.
Itaga mo sa semento, instant happiness is a fake happiness. Parang Lucky Me! Instant noodles beef flavor lang yan. Madaling lutuin, mura, ok ang lasa pero artificial ang flavor, walang baka, kulang sa sustansiya at hindi maganda sa katawan. Pero kung nais mo ang mas angat na ulam, maglaga ka ng baka. Kaso mahal, matagal lutuin pero mas masarap at mas masustansiya. Higit sa lahat, totoong baka. Tandaan, there is no shortcut for real happiness. Kung gusto mo ng mas masarap, wag ka sa instant. Dun ka sa totoo. Maglaga ka.