Taiwan

Tiningnan ko ang kalendaryo. Miyerkules. October 6, 2010. Napaka-memorable ang araw na to. Inikot-ikot ko ang aking mata sa loob ng bahay. Ang aking dalawang chacku ay nakasabit sa dingding. Hanaphanapin ko ‘to pagdating dun. Ang aking mga alagang daga ay masayang naglalaro sa hamster wheel. Tahimik naman at hindi gumagalaw  ang aking mga alagang isda sa aquarium. Para bang nalulungkot. Ramdam ata nila na ako’y aalis. Syempre hindi ko makalimutan tingnan kahit nasa sulok ang kapanganak palang na daga. Tahimik lang siyang natulog kasama ang  tatlong anak.

Ma-miss ko ang bahay na to. Ma-miss ko ang kabaitan nila ate at kuya. Ma-miss ko ang mga taong mabait sa akin. Ang aking mga kaibigan. Limang taon mahigit din  ako dito kaya talagang ma-miss ko ang Cavite. At saka, ma-miss ko rin ang aking mga alaga.

Nakaimpake na lahat. Ang Visa at passport nasa bag narin. Wala ng makapagpipigil pa. Lilipad na ako papuntang Taiwan para magtrabaho. Actually dalawa ang pakay ko. Gumala at magtrabaho.

Mga 4:00 a.m  ako dumating sa airport kahit 7:00 am pa ang aking flight. Masyado daw akong excited sabi ni kuya. Seguro nga tama siya.

Hindi ko first time sumakay ng eroplano pero first time kong sumakay ng international flight. Buti nalang meron akong kasama kaya dalawa kaming nalito at naligaw-sakit ng mga first timer. Mga iilan din ang aming inistorbo ng tanong bago kami makapasok sa mismong loob.

Nagulat pa nga ako ng biglang tumunog ang metal detector. Ang inakala ko ay may nalunok akong metal kaya may na-detect parin sa kabila ng tinanggal ko na ang aking belt at cellphone. Inabot din isang minuto at limampung segundo akong naka-hold(ganun ako ka-detalyado) bago ko ma-realize na barya lang pala sa bulsa ko ang dahilan. Minsan talaga umaandar ang aking pagkatanga.

Ang daming tao sa airport. Parang palengke. Klase-klase ang mukha. Iba-iba din ang katayuan sa buhay. Mapansin mo yun sa laki ng bag. Merong maliit na bag lang ang dala at meron ding mas malaki pa sa kanya. Seguro ang iba sa kanila ay bakasyonista. Pero tiyak kong karamihan ay katulad ko..OFW. Mga taong handang harapin ang lungkot maibigay lang ang financial na pangangailangan ng pamilya. Tanging lakas lang ng loob ang pinanghahawakan sa buhay. Kahit kumikislap na patalim ay handang kapitan. Bahala na ano man ang panganib ang naghihintay.

Pila, inspection. Pila, inspection…ang mga dinaanan ko bago makapasok sa loob ng eroplano. Tandang-tanda ko pa. PR 0896 ang aking flight number. PAL ang eroplano. Taipie ang destination. Sa bandang puwet ako ng eroplano nakaupo. Ayon sa survey, sa puwetan ng eroplano ang pinakasafe na parte. Pero sa lipad na may taas na 26,000 feet tingin ko walang ligtas kahit saang sulok ng eroplano umupo kung  mag-crash.

After one hour lumipad ang eroplano, ini-serve ang breakfast.  Lumapit sa akin ang maganda at sexing babae na may tulak-tulak na cart. Stewardess ata yun. Ang daming ulam ang kanyang binanggit at nagtanong kung ano daw ang gusto ko. Sa ganda ba naman nya,  hindi ko na nakuhang mag-isip. Mabilis ko siyang sinagot na “ikaw ang gusto ko”. Pero seyempre sa isip ko lang yun. Bago pa niya ako masampal, sabi ko Chicken Adobo. Pinili ko yun hindi dahil favorite ko kundi yun lang ang kilala ko.

Habang ako’y kumakain may lumapit na naman na sexy at maganda. Oo, na naman. Iwan ko ba kung bakit halos lahat ng mga crew sa eroplano ay mga magaganda. Kung pwede palang sa eroplano na ako tumira.

“Drinks sir” sabi niya habang nakangiti.
Pero hindi ibig sabihin nun natuwa siya sa akin o nagpa-cute. Kasama lang sa trabaho ang pag-ngiti.

Pineapple juice, ang sagot ko. Pero wala daw silang ganun. Dahil dalawa lang ang alam kong flavor, mabilis ko siyang sinagot na orange nalang.

(itutuloy)