Pagbabago

Hinukay ko ang sarili sa higaan. Ang sarap pa sanang matulog. Gusto ko pang isubsob ang mukha sa unan at yakapin ng buong higpit ang dulo ng kumot. Gusto ko pang ipikit ang mabigat na talukap at samantalahin ang bawat segundo. Pero hindi na pwede. Nakailang snooze na ang alarm clock. Lampas alas kwatro na ng madaling araw.
Hinila ko ang aking mga paa pababa sa hagdanan. Papungaspungas pa. Tulog pa ata ang aking kaluluwa.
Kailangan kong magising. Kailangan kong maligo. Lunes ngayon. Unang araw ng lingo. At trabaho na naman. Maglilimang taon na ako sa kompanyang pinagtatrabahoan ko.
Nakakasawa na.
Paulit-ulit nalang.
Wala namang magandang nangyari.

Kinuha ko ang salamin at umupo sa inidoro. Alam kong hindi pa sumuko ang aking loob. Kilala ko ang aking sarili. Alam ko kung hanggang saan kaya ang iunat ng aking kakayanan at hindi pa ito maputol. Pero kitang-kita sa salamin ang unti-unting pagsuko ng aking katawan. Kahit gaano katatag ang loob pero kung mahina naman ang katawan, seguradong hindi magtatagal. Parang bahay. Gaano man katibay ang bubong pero mahina naman ang pundasyon, wala rin itong kwenta. Kalaunan, guguho rin. Yan ang inaalala ko.

Kitang-kita sa salamin ang mga lumulutang na buto. Parang rough-road na dinaanan ng baha. Nakakangayat ang araw-araw na pagpasok ko sa trabaho at pag-uwi. Mag-bike ako ng mga 15-20 minutes. Minsan ang matinding pangangailangan nalang ang naging gasolina para ituloy ko ang pagpadyak. Tapos, sasakay ng jeep. Umagang-umaga palang at wala pang araw pero amoy-araw na ‘ko. Nakakailang. Mga dalaga pa naman ang kadalasan kong katabi.

Hindi pa nga tuluyang natuyo ang pawis ko sa likod, maglalakad na naman ako mula main gate ng eco-zone papuntang company. Nakakapagod. Walang parte ng panyo ko ang tuyo pagdating sa locker room. Basang-basa sa pawis.

Nakita ko ang sarili sa isang daga na  na-trap sa isang sulok. Walang madaanan palabas. Walang butas malusotan. Nakulong ako sa isang routine. Gising. Trabaho. Uwi ng bahay. At gising naman uli. Para bang no-way out. Paikot-ikot nalang ang mga gagawin at paulit-ulit nalang ang mga nangyayari. Ayaw ko na pero ginagawa ko parin. Gumigising parin ako para magtrabaho. May invisible na commander  na nag-control sa akin. Nag-utos.

“Gumising ka. Maligo. Kumain at magtrabaho.”

Kapag lumabag sa utos, baril sa ulo. Seguro sa puntong ito naging exaggerated ako. Pero parang ganun na nga. Sa huli, na-realize ko na “takot” lang pala ang nagcontrol sa akin. Natakot akong mag-absent dahil takot ako mawalan ng trabaho. Ang nakakatuwa, natakot ako mawalan sa trabahong ayaw ko naman. Hindi naman sa tinatamad ako o tamad ako. Gusto ko ang magtrabaho. Parte yun ng buhay. Ang tanging hiling ko lang naman ay pagbabago.

“Tama, pagbabago! Yan ang gagawin ko.”

Tumayo ako sa inidoro. Inilapag ang salamin at binuhosan para lumubog ang dapat maglaho. Quarter to five na pala. Alas sais ang pasok ko. Maligo na ‘ko. Saka ko nalang ituloy ang kwento. Sa ngayon, sapat ng maipaalam ko sa inyo na tumatae ako bago pumasok sa trabaho.