Nagkaroon kami sa skol ng mock interview. Siya nga pala kung hindi mo alam kung ano ang mock interview, wag mo nang usisahin. Maski ako hindi segurado kung ano nga ba talaga yun. Basta ang segurado ako interview yun. Tapos.
Nakasulat pa sa bulletin board kung ano ang dapat isout namin: black shoes, long sleeve with necktie at slacks. Wow, formal attire.
Anak ng tipaklong! Malaking problema...kahit buttones lang ng long sleeves ay wala ako. Sana zipper man lang ng slacks, lalong wala din. Ang sapatos at necktie ay walang problema. Meron si kuya. Kaya wala na akong ibang choice kundi ang lunukin ang pride at magmakaawa sa mga may kaya kong classmates para pahiramin.
“Ako na ang bahala sa long sleeves mo. Ipili kita ng maganda.”
Sabi ng klasmet ko, “Maganda”. Maganda daw, yung tipong kung maaksidente ako at malasin, hindi na kailangang bihisan. Kunting pagpag lang, pwede na akong ideretso sa kabaong. Ang isa ko namang klasmet ay nag-oo at pahiramin daw din nya ako ng slacks. Solve!
Kinabukasan, mock interview. Halong hiya at kaba ang nadama ko habang dinadala ako ng aking mga paa papasok sa skol. Pagdating ko dun, nanliliit ako lalo. Palibahasa kasi ako lang ang working student sa section namin. Ibig sabihin, ako ang pinakamahirap. Ang aking mga klasmet ay desenteng-desente. May parang mormoons, mayroon din mukhang abogado, may mukhang bigating negosyante, may mukhang ahente ng insurance, may mukhang pastor ng Iglesia ni Kristo at meron ding mukhang panglamay. Kung sila ay desenteng-desente, ako nama’y mukhang janitor. Ang suot ko lang ay ang puti kong polo shirt na kulay khaki (dahil hindi ako marunong maglaba). Penaresan ko yun ng kupas kung maong na pantalon na may tatak “LIVE’s” (hindi LEVI’S ha). Pero ayos lang, original naman ang sapatos kung suot. Imported! Nabili ko yun ng Php 150 sa ukay-ukay. Pamorma pa lang, kitang-kita na ang pinagkaiba sa katayuan namin sa buhay.
Habang kasama at kausap ko sila, pakiramdam ko nagmistula akong mumutain at ginarapatang askal na napahalo sa mga hi-breed.
Nung sandali na yun, gusto ko nang magbihis para naman umayos-ayos ang itsura ko pero hindi pa dumating ang mga hiniraman ko ng long sleeves at slacks. Ang tagal. Isang oras ata ang inabot bago dumating. Pagdating, yun binigay niya agad sa akin ang long sleeves at nagbigay pa ng interview tips. Ang bait niya kamo. Bukod sa nagpahiram na nga, may interview tips pang nalalaman. Para na akong maluha-luha sa sobrang touched. Sabi niya:
“Kung tanungin ka sa interviewer kung hindi kaba natatakot habulin ng plantsa, sagutin mo lang na, nothing to worry sir. Mabilis ako tumakbo”.”
Hanep! Sobrang gusot. Pero wala ang karapatan para umangal. Wala akong time para tumanggi. No choice kundi isuot. Mayamaya dumating naman ang hiniraman ko ng slacks at binigay din niya agad sa akin. Medyo nagulat ako nang aking makita. Seguro bunga lang ata ng katangahan at kunting kabobohan hindi ko man lang naisip kung ano ang maging hitsura ni Dagul kung suot ang pantalon ni Bonel Balinget. Ang klasmet kong hiniraman ng slacks ay malaking tao. Seguro nasa 5’9” at tantsa ko mga 33 inches ang bewang. Malaking tao talaga. Habang ako lang naman ay 5’5” ang aking height at 29 inches lang ang aking bewang (slim na slim). Kung laki ang pagbasehan, para siyang hegante ako nama’y dwende. Pero katulad sa nauna, wala na akong pagkakataon para umayaw at tumanggi. Kailangang isuot. Ipinagpalagay ko nalang na hanger ako nung time nayun. Kahit gaano kalaki, hala sout.Pagkatapos kung isuot ang aking formal attire (w/ leather shoes) hindi ako makapaniwala sa aking nakita sa salamin. Hindi ko mapigilang itanong sa sarili kung ako ba talaga tong nakita ko. Kung curious ka at gusto mong malaman ang itsura ko, i-imagine mo nalang kung ano ang hitsura ng isang taong kulot at payatot na ang suot ay gusot-gusot na long sleeves, malaking-malaki ang slacks, idagdag mo pa dyan ang malaking sapatos.
Totoo, kahit anong pilit, hindi ko na maalala kung ano talaga ang nangyari sa aking mock interview. Hindi ko na matandaan kung ano kaya ang mga naisagot ko. Tanging natandaan ko lang at hinding-hindi ko makakalimutan habang akoy buhay. Hindi ko maitanggi. Oo, noong araw na yun nagmukha akong RETARDED NA ADDICT.
Note: Re-post. Sinulat ko 'to matagal na.
Anak ng tipaklong! Malaking problema...kahit buttones lang ng long sleeves ay wala ako. Sana zipper man lang ng slacks, lalong wala din. Ang sapatos at necktie ay walang problema. Meron si kuya. Kaya wala na akong ibang choice kundi ang lunukin ang pride at magmakaawa sa mga may kaya kong classmates para pahiramin.
“Ako na ang bahala sa long sleeves mo. Ipili kita ng maganda.”
Sabi ng klasmet ko, “Maganda”. Maganda daw, yung tipong kung maaksidente ako at malasin, hindi na kailangang bihisan. Kunting pagpag lang, pwede na akong ideretso sa kabaong. Ang isa ko namang klasmet ay nag-oo at pahiramin daw din nya ako ng slacks. Solve!
Kinabukasan, mock interview. Halong hiya at kaba ang nadama ko habang dinadala ako ng aking mga paa papasok sa skol. Pagdating ko dun, nanliliit ako lalo. Palibahasa kasi ako lang ang working student sa section namin. Ibig sabihin, ako ang pinakamahirap. Ang aking mga klasmet ay desenteng-desente. May parang mormoons, mayroon din mukhang abogado, may mukhang bigating negosyante, may mukhang ahente ng insurance, may mukhang pastor ng Iglesia ni Kristo at meron ding mukhang panglamay. Kung sila ay desenteng-desente, ako nama’y mukhang janitor. Ang suot ko lang ay ang puti kong polo shirt na kulay khaki (dahil hindi ako marunong maglaba). Penaresan ko yun ng kupas kung maong na pantalon na may tatak “LIVE’s” (hindi LEVI’S ha). Pero ayos lang, original naman ang sapatos kung suot. Imported! Nabili ko yun ng Php 150 sa ukay-ukay. Pamorma pa lang, kitang-kita na ang pinagkaiba sa katayuan namin sa buhay.
Habang kasama at kausap ko sila, pakiramdam ko nagmistula akong mumutain at ginarapatang askal na napahalo sa mga hi-breed.
Nung sandali na yun, gusto ko nang magbihis para naman umayos-ayos ang itsura ko pero hindi pa dumating ang mga hiniraman ko ng long sleeves at slacks. Ang tagal. Isang oras ata ang inabot bago dumating. Pagdating, yun binigay niya agad sa akin ang long sleeves at nagbigay pa ng interview tips. Ang bait niya kamo. Bukod sa nagpahiram na nga, may interview tips pang nalalaman. Para na akong maluha-luha sa sobrang touched. Sabi niya:
“Kung tanungin ka sa interviewer kung hindi kaba natatakot habulin ng plantsa, sagutin mo lang na, nothing to worry sir. Mabilis ako tumakbo”.”
Hanep! Sobrang gusot. Pero wala ang karapatan para umangal. Wala akong time para tumanggi. No choice kundi isuot. Mayamaya dumating naman ang hiniraman ko ng slacks at binigay din niya agad sa akin. Medyo nagulat ako nang aking makita. Seguro bunga lang ata ng katangahan at kunting kabobohan hindi ko man lang naisip kung ano ang maging hitsura ni Dagul kung suot ang pantalon ni Bonel Balinget. Ang klasmet kong hiniraman ng slacks ay malaking tao. Seguro nasa 5’9” at tantsa ko mga 33 inches ang bewang. Malaking tao talaga. Habang ako lang naman ay 5’5” ang aking height at 29 inches lang ang aking bewang (slim na slim). Kung laki ang pagbasehan, para siyang hegante ako nama’y dwende. Pero katulad sa nauna, wala na akong pagkakataon para umayaw at tumanggi. Kailangang isuot. Ipinagpalagay ko nalang na hanger ako nung time nayun. Kahit gaano kalaki, hala sout.Pagkatapos kung isuot ang aking formal attire (w/ leather shoes) hindi ako makapaniwala sa aking nakita sa salamin. Hindi ko mapigilang itanong sa sarili kung ako ba talaga tong nakita ko. Kung curious ka at gusto mong malaman ang itsura ko, i-imagine mo nalang kung ano ang hitsura ng isang taong kulot at payatot na ang suot ay gusot-gusot na long sleeves, malaking-malaki ang slacks, idagdag mo pa dyan ang malaking sapatos.
Totoo, kahit anong pilit, hindi ko na maalala kung ano talaga ang nangyari sa aking mock interview. Hindi ko na matandaan kung ano kaya ang mga naisagot ko. Tanging natandaan ko lang at hinding-hindi ko makakalimutan habang akoy buhay. Hindi ko maitanggi. Oo, noong araw na yun nagmukha akong RETARDED NA ADDICT.
Note: Re-post. Sinulat ko 'to matagal na.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento
Feel free to leave comments.
Kahit negatibo ay ok lang basta wag ka lang maging bastos.
Sa kabilang banda, naniwala naman ako na lahat ng marunong gumamit ng computer ay edukado.