PAG-AASAWA

Nakita ko sa friendster ang matalik kong kaibigan at classmate noong high school. Siya na pala ay may anak. Halos lahat ng album niya, picture ng anak ang nakalagay pati pa nga sa primary photo. Kahit hindi ko siya nakita ng personal pero ramdam ko ang kanyang tuwa habang tinitingnan ko ang kanyang profile.

Iba nga talaga ang sayang dulot ng anak sa ama lalo pa’t first baby. Ilang sandali ang lumipas, naalala ko ang sinabi sa isa ko pang classmate noong high school. Sabi niya halos lahat daw nang kakalase namin ay may asawa na at iilan nalang kaming wala pa.

Napaisip ako ng malalim at napatanong: Matanda naba ako? Dapat naba akong magkaanak? Dapat naba akong mag-asawa? Tuluyan naba akong iniwanan ng panahon?...

Kung mag-aasawa ako ngayon, tiyak na mabagsak  ang mga bolang babasagin na kasalukuyang hawak-hawak ko. Marami na rin ang hirap ang aking tinitiis. Marami na rin ang mga nadamay. Marami na rin ang aking mga sinakripisyo. Ayokong basta mawalan lang iyun ng saysay. Sayang lang kung dahil lang sa maling desisyon ay mabasag ang mga ito. Kaya hindi muna ako dapat mag-asawa at dapat kumbinsihin ko ang sarili. Kailangan akong mag-isip ng dahilan at epektibong paraan para makumbinsi ang sarili. Sa mahabang oras kung pag-iisip(mga 3 minutes siguro), ito ang mga naisip ko. I-share ko sa iyo baka saka-sakali may mapulot ka nito.

Hindi muna ako mag-aasawa dahil...
Wala pa naman akong girlfriend. At hindi muna ako pwedeng magkagirlfriend habang ako’y nag-aaral. Mali at hindi ako sang-ayon na ang girlfriend ay magandang inspirasyon kasi depende yun. Kung maka-timing ka ng matino at mabait na babae, inspirasyon nga yung matawag. Pero kung ang mapili mo ay walang kwenta at malandi, anay lang yun na unti-unting kakain sa iyong determinasyon at sisira sa iyong mga pangarap. Sa kabilang banda, kung inspirasyon lang ang gusto mo bakit maghahanap ka pa ng iba tao. Andyan ang mga magulang mo na simula’t simula pa ay laging nasa tabi mo at hindi nauubusan ng payo para sa iyo. Pero kung tutuusin ang mga magulang ay second choice lang. Dahil para sa akin, ang pagkaako-ang kalagayan ko at ang sarili ko ay mismo at sapat ng dahilan para magsikap ako.

Hindi muna ako mag-aasawa dahil...
Itinuturing ko ang sarili ko bilang manunulat at ang buhay ko ay ang mismong kwento na aking sinusulat. Syempre lahat ng manunulat ay adhikaing makabuo ng magandang kuwento. Maganda-yung tipong makapagbibigay aliw sa iba at naghahasik ng aral sa mga sinumang gustong mamulot. Ang gusto kong kwento ay yung kasing kulay sa mundo ni “Stuart Little”, nakakatuwa katulad sa “Tom and Jerry”, at mala-adventure gaya ng “Mission Odessey”.
Diba exciting pag ganun? Pero kung mag-asawa ako ngayon, walang pinagkaiba ang kwento ko mga sa telenobelang naglipana. Puro iyakan...nakakaantok...walang kwenta!
Wala na akong ibang alalahanin kundi ang kumita ng maraming-maraming pera para pambili ng diapper, pambili ng gatas, pambili ng vitamins sa anak, bayarin sa kuryente, kung walang sariling bahay-rent sa bahay, pagkain sa araw-araw at kung anu-ano pang obligasyon ko bilang asawa. Pag lumalaki ang anak, lumalaki din ang gastusin. Pambayad para sa skol at gamit, damit at kung anu-ano pa para magampanan ko ang obligasyon ko bilang ama. Habang pinapalaki ko ang aking anak, hinihintay ko na rin ang aking kamatayan. Pag namatay ako, ibaon nila ako sa lupa katulad sa pagtapos at pagsara ng aking storya. Dahil walang pinagkaiba ang kwento ko sa iba, unti-unti din nila akong makalimutan kasabay sa paglipas ng panahon.
‘Yoko ng buhay na ganun. Hindi interesting...Boring!

Hindi muna ako mag-aasawa dahil...
Idol ko si Bob Ong. Sa mga hindi nakakaalam, pangalawang bibliya ko ang kanyang mga libro. Sa kanyang “Stainless Longganisa” sabi niya, “Wag ka munang magmadali sa pag-aasawa. Pagkatapos ng dalawa, tatlo, lima hanggang sampung taon magbago pa ang pamantayan mo sa buhay at maisipan mo nalang na mali pala ang pumili ng kapareha dahil kaboses lang niya si Debbie Gibson. Pero totoo mahalaga ang kalooban ng tao higit na kung ano man. Yung mga crush ng bayan sa school magmukhang pandesal din yan paglipas ng panahon. Maniwala ka.”

(note:hindi ako sure kung word by word ganito ang pagkasulat ni Bob Ong. Hiniram kasi ang Stainless Longganisa kong libro. Pero sure akong ganito ang thought.)PS: Re-post. Sinulat ko 'to matagal na.