Naudlot Na Pag-ibig (karugtong)

Para sa isang may mature na pag-iisip, hindi na kailangang hulaan pa ang sunod kong moves. Eh di ligawan na.

Total wala na kami ng aking girlfriend at ayaw ko ng magkabalikan kami uli. Dahil naniwala ako na ang matinong babae ay hindi magdadalawa ng boyfriend. Mukha namang matino si Anne. Mukha naman siyang desenteng babae at hindi sinungaling. Mukha namang mapagkatiwalaan. Sana iba siya sa mga babaeng dumaan sa buhay ko. SANA.....sana nga.

Pero ano paman, buo na ang desisyon ko. Sa puntong ito, magamit ko na naman ang pinamanang deskarte ng babaero kong lolo. Pero aminin ko, hindi madali. Minsan nag-alinlangan ako. Kinakain ako ng takot, kaba at mga second thoughts. Ganun talaga ata kapag seryoso ang hangarin mo sa isang babae. Ilang araw ko ring pinaghandaan yun. Hanggang sa maging plantsadong-plantsado na ang aking mga gagawin. Naka-script na rin ang aking mga sasabihin.
Pero talagang tutol ang tadhana sa amin. Isang umaga paggising ko, ramdam kong may kakaiba. Parang humihina ako. Nagpakunsolta ako sa doctor. Sinabi sa akin ni Doc ang aking sakit. Tunog orasyon kaya hindi ko na matandaan. Mga 3 minutes kaming nag-Q & A (question and answer) ng doctor tapos, binigyan niya ako ng kaperasong papel, reseta. Yun lang, hiningan na niya ako ng Php450.00. Hanep, para narin akong hinold-up.

Php87.00 ang bawat isa ng gamot at ayon sa reseta, inumin ko yun 3X a day sa loob ng isang lingo. Anak ng tiyanak! Saan ako hahanap ng pera? Ang hirap kapag malayo sa magulang dahil wala kang ibang aasahan. Wala kang ibang kakapitan at masandalan kundi ang tanging sarili mo lang. Gusto kong i-text si Mama pero hindi ko ginawa. Una, ayaw kong mag-alala sila at pangalawa, alam kong wala din silang pera. Ang naipon ko ay unti-unti ng naubos. Bili ako ng bili ng gamot, hindi naman ako bumubuti. Hirap pa akong makatulog dahil sa sobrang kirot. Kadalasan tatlong oras lang ang tulog ko. Buti nalang semestral break at wala akong pasok sa skol. Pero kahit na, dahil kapag wala akong klase, obligado akong magtrabaho ng 12 hours sa company. Kasunduan namin yun ng aking production specialist nang magpaalam akong mag-aral. Kaya wala akong magawa.
Ang hirap. Ang iksi ng pahinga. At ang haba ng oras ng pagtatrabaho. Pakiramdam ko nun unti-unti na akong nauupos. Seguro nakaapat pa ako ng check-up nun sa magkakaibang doctor at sari-sari na ang mga gamot na aking nainom. Ang pawis ko ay amoy gamot na. Maniwala ka’t hindi pati ihi at otot ko ay amoy gamot na rin. 

Nagsimula nang magkaletse-letse ang aking buhay. Ayoko nang ituloy ang pagiging working student. Ang nakalaan na pang-enroll sa next sem ay ubos na. Ayoko ko naring ituloy ang panliligaw ni Anne. Hindi ko na siya tinitext. Wala na ang tinginan at ngitian. Sa tuwing magkasalubong kami, pilit ko siyang iniiwasan. Minsan sa pilahan para magtime-in sa punch card bago pumasok sa company ay di sadyang kami magkasabay. Yumoko ako upang matakpan ng sombrero ang aking mukha. Ginawa ko yun para hindi niya malaman na ako ang nasa kanyang likuran.
Seguro napansin niya ang mga pagbabago sa mga kinikilos ko. Siya ay nagtext. Sabi niya, “ba’t hnd kna namamansin?”
Masyado lang akong busy, yan ang reply ko sa kanya. Pero palusot lang yun. Hindi yun ang totoo. Hindi ko lang masabisabi sa kanya na nahiya lang ako. Paano bang hindi ako mahiya? Unti-unting nangalagas ang aking buhok. Nagkaroon ng sugat-sugat ang aking ulo. Dumadami pa ang aking taghiyawat at malalaki pa. Pesteng sakit na yun! Pangit na nga, lumala pa.

Umabot ng mga buwan na hindi kami nagpansinan ni Anne hanggang sa hindi ko na siya nakita. Nalaman ko nalang sa chesmosa niyang katrabaho na siya ay finished contract. Wala na sana akong sakit pero wala narin si Anne. Oo, namiss ko siya. Gusto ko siyang itext para magpaalam pero wala na akong number sa kanya. Nablock kasi ang sim card ko. Hindi nga seguro kami para sa isa’t-isa at nagtagumpay ang tadhana.
Siguro nga dapat ko na siyang kalimutan at harapin ang aking kinabukasan. Kailangan kong ituloy ang pagbuo sa mga pira-piraso kong pangarap. Isinantabi ko ang pagigirlfriend. Dinoble ko ang aking sipag. Iniiwasan ko ang gumastos para sa mga luho. Binili ko lang ang tanging kailangan ko. Kahit malayo basta kaya, nilalakad ko. Sa awa ng Diyos at dahil narin sa sobrang pagtitipid, nakaipon ako ng sapat na pera para sa pag-aaral ko.
Tuloy ang buhay.

Isang taon mahigit na ang nakalipas, ang dami ng nagbago. Natapos ko rin ang aking pag-aaral sa kabila ng mga pagsubok at sakripsiyo. Pero ayos din dahil sa ganong paraan may napatunayan ako sa sarili ko. Na kaya ko. Katunayan nga kahit peso hindi ko nakuhang manghingi sa mga magulang ko o kahit kanino para ipambayad ko sa skol. Akin lahat yun. Bunga ng aking paghihirap.
Sa kabilang banda, wala na talaga akong balita ni Anne. Sa tagal na nun malamang at sa malamang may asawa at anak na ngayon. Hindi na ako umaasang magkakita kaming muli. Pero dati pinangarap kong magkakita kami o makita ko man lang siya. Pero hindi talaga pinagkaloob ng pagkakataon. Sayang...

Sayang..Hindi ko man lang naipaalam sa kanya kung gaano siya kahalaga sa akin. Hindi ko man lang nasabi sa kanya na siya lang ang katangi-tanging kabote na tumutubo dito sa mabato kong puso. Sayang na sayang. Hindi ko man lang naiparanas sa kanya kung gaano katindi magmahal ang isang bisaya. Gaano katindi? Kasing tindi ng talaba. Kumakapit parin kahit patay na.


Sa kabila ng paglipas ng panahon, hindi ko parin nakalimutan si Anne. Nakuha ko man ang pinapangarap kong diploma pero hindi ang kanyang pag-ibig. Marami na ring pagsikat at paglubog ng araw ang dumaan sa aking buhay. Marami na rin akong mga magagandang nakikita pero hanggang ngayon bakas parin sa aking isipan ang mga ngiti ni Angelie. 





Note: Re-post. Sinulat ko 'to matagal na.